پژوهشگران معتقدند خندیدن، یکی از قدیمی ترین راه هایی ست که بشر برای برقراری ارتباط با دیگران استفاده می کند. میمون ها، سگ ها و موش ها هم می خندند. بچه ها پیش از حرف آمدن، می خندند. هیچ کس خندیدن را به بچه ها یاد نمی دهد.
سی بی سی، تلویزیون دولتی کانادا در گزارش اخیر خود به پدیده خنده و یافته های پژوهشگران درمورد خنده پرداخته است.
آدم ها معمولا ناخودآگاه، با ریتمی منحصر به فرد و دربخش خاصی از مکالمه می خندند.
رابرت پراوین، عصب شناس و پژوهشگری که چندین دهه در مورد خندیدن تحقیق کرده است می گوید ممکن است آدم
ها با شنیدن یک جوک شروع به خندیدن کنند، اما جای شگفتی است که فقط در ده تا پانزده درصد موارد خندیدن آدم ها به خاطر شنیدن یک مسئله طنزآمیز است.
خندیدن به جای این که واکنشی نسبت به یک جوک باشد، بیشتر به واکنش های اجتماعی مرتبط است.
پراوین می گوید: «خندیدن یک پدیده اجتماعی ست و وجود یک فرد دیگر، از ضروریات خندیدن است».
پراوین که استاد دانشگاه مریلند است طی سال ها پژوهش دریافته است که اساساً همه گروه های زبانی از طریق یک جور«هاهاها» می خندند و الگوی مولد خنده درمغز انسان سبب تولید صدای خنده می شود و حتی اگر به زبان های چینی،
انگلیسی و فرانسه صحبت کنند هم خنده را درک می کنند.
پراوین تاکید می کند هر «ها» حدود یک پانزدهم ثانیه طول می کشد و هر یک پنجم ثانیه تکرار می شود و اگر فرد سریع تر و یا آهسته تر بخندد، صدای آن شباهتی به آوای خنده نخواهد داشت.
پراوین، نویسنده کتاب «خنده: یک تحقیق علمی» می گوید: «افراد ناشنوا بدون توانایی شنیدن می خندند و افرادی که در حال صحبت با تلفن همراه هستند بدون دیدن طرف مکالمه خود می خندند و این امر نشان دهنده آن است که خنده به یک حس ویژه وابسته نیست و به ارتباطات اجتماعی بستگی دارد.
ژاک پانکسپ، استاد روانشناسی دانشگاه
بولینگ گرین می گوید: «خندیدن نشانه شادی و ارتباط مثبت و خوشایند با زندگی است. خنده، پدیده ای کاملا اجتماعی ست».
خندیدن فقط خاص انسان ها نیست. شامپانزه ها هم همدیگر را قلقلک می دهند و حتی وقتی یک شامپازه، تظاهر به قلقلک شامپانزه دیگری می کند، می خندد.
پانکسپ می گوید اگر موش ها را قلقلک بدهیم، می خندند و با این که ظاهراً باورنکردنی به نظرمی رسد، اما نشریه های علمی هم مقاله هایی در این مورد منتشرکرده اند.
وی با اشاره به نوارهای ویدئویی صحنه قلقلک موش ها می گوید موض ها عاشق قلقلک هستند و برای اینکه بیشتر قلقلک داده شوند،
بارها به دست پژوهشگران بازمی گردند.
پانکسپ و دانشمندان دیگر با مطالعه موش ها درمی یابند که به هنگام خندیدن چه پدیده ای در مغز رخ می دهد و در نهایت به ریشه ناراحتی و غصه های انسان نیز پی خواهند برد.
جفری برگدورف، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه نورث وسترن دریافته است که خندیدن در موش ها نوعی فاکتور شیمیایی رشد تولید می کند که شبیه انسولین است و به عنوان یک عامل ضد افسردگی و کاهش دهنده نگرانی و اضطراب عمل می کند.
برگدورف معتقد است که احتمالاً پدیده مشابهی هم در بدن انسان رخ می دهد. این امر، برای پزشکان فرصتی فراهم می کند تا با
هدف قرار دادن مغزانسان با مواد شیمیایی جدید، داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب تولید کنند.
دکتر مارگارت استوبر، استاد روان درمانی دپارتمان پزشکی دانشگاه لس آنجلس که در مورد نقش خنده بر سلامت بیماران خود تحقیق کرده، دریافته است که روحیه افراد با خندیدن بهتر می شود اما خندیدن صرف برای بهبود کامل بیماران مبتلا به افسردگی کافی نیست
